Vendi i humbjes, zona e perëndimit, trekëndëshi i djallit. Sipërfaqja e gjere e kufizuar nga tre brinje ne Oqeanin Atlantik, me tre kulmet ne Bermuda, Porto Riko dhe Fort Lauderale te Floridas, nuk i kishte këta emra para vitit 1964, por raportime për dukuri te çuditshme dhe zhdukje mjetesh lundruese ne këtë vend ka patur qysh para disa shekuj me pare. Thuhet se dhe vete Kristofor Kolombi është habitur nga fenomene te pazakonta ne këtë hapësire detare.Kur anijet me emra Nina, Pinta dhe Santa Maria kaluan pranë kësaj hapësire ne vitin 1492, thuhet se busulla e kulombit u çorientua dhe ai se bashku me marinarët vunë re drita jo normale ne qiell. Janë përpjekur t’u japin një shpjegim normal dukurive. Busulla mund te këtë lëvizur për shkak te shmangies mes veriut  te vërtet dhe veriut magnetik ndërsa drita e zjarrte qe është pare nga Kolombi ne qiell dhe qe u rrezua ne det mund te ketë qene  ndonjë meteor. Por kolombi shkroi ne ditar se pa drita te tjera te tilla me 11 tetor te atij viti, një dite para se te zbriste ne breg. Ai pa disa drita qe u ngjanin vetëtimave, ndërkohë qe qielli ishte pa re dhe moti i thate. Një tjetër ngjarje historike qe ka ndodhur ne trekëndëshin e Bermudës është ajo mbi anijen Mari Çeleste. Anija u gjet e braktisur ne det te hapur me 1892, rreth 400 milje larg kursit te saj te nga Nju-Jorku drejt Xhenovas se Italisë. Ne bord nuk u gjet asnjë shenje e pasagjereve apo ekuipazhit ose ndonjë e dhëne qe te tregonte se çfarë kishte ndodhur atyre. Legjenda e Trekëndëshit te Bermudës filloi realisht me 5 dhjetor 1945 me zhdukjen e famshme te një skuadre avionësh te fluturimit 19. Pesë avionë bombardues amerikan u zhduken ne mënyrë te mistershme gjate një stërvitjeje rutine. Edhe avioni qe u dërgua për te gjetur te mëparshmit u zhduk pa lënë asnjë gjurme ne te njëjtin vend asnjë sinjal apo gjurme edhe për 27 njerëzit qe kishin gjashte avionët ne bordet e tyre.

Edhe kjo ngjarje u mundua te shpjegohej nëpërmjet metodës “nuk ka asgjë te jashtëzakonshme”. Pilotet e pare ishin te pa stërvitur mire, përveç kryesuesit te grupit, leitnant Çarls Tejlor, i cili atë ndoshta nuk ndihej mire dhe kishte dashur qe atë dite te mos te fluturonte. Pasi u ngritën ne ajër, Tejlor dhe “nxënësi” e tij konstatuan se aparaturat dhe busullat nuk punonin mire. Tejlor vendosi qe fluturimi te vazhdonte duke u mbështetur te shenjat e terrenit, pasi ai ishte me përvoje dhe i njihte mire te gjithë ishujt e zonës. Nuk kishte arsye për tu shqetësuar. Por pamja nuk mund t’i ndihmonte me pilotet pasi një stuhi me mjegull e re mbuloi gjithçka. Ata e humben orientimin. Por ata ende kishin kontakt me radio me bazën e tyre ne Fort Lauderdale, edhe pse ndonjëherë me ndërprerje për shkak te stuhisë. Sot ende besohet se nëse Tejlor do te kishte kaluar ne kanalin e emergjencës dhe te kërkonte ndihme  menjëherë, asgjë nuk do te kishte ndodhur. Ai mendoi se ishin mbi gjirin e Meksikos dhe i urdhëroi skuadriljes rrugën e kthimit për ne bazën e tyre. Drejtimi qe përcaktoi ai ishte i gabuar dhe avionët u gjenden mbi oqean, duke ecur ne drejtim te kundërt me bregun. Qe prej atyre çasteve, nuk u dëgjua me asgjë për te humburit dhe asgjë nuk është zbuluar ende mbi ta. Shpjegimi i vetëm i mundshëm “normal” është se avionët kane rene ne thellësi te oqeanit, jo afër brigjeve te kontinentit, por diku ku thellësia e tij është disa qindra metra. Thellësia me e madhe e Oqeanit Atlantik është rreth 10 mije metra dhe ndodhet pranë Porto Rikos.

 Por duke i marre se bashku te gjitha ato ngjarje qe çuan ne zhdukjen e avionëve dhe njerëzve, pra mosfunksionimi i aparaturave dhe busullës, nisja e stuhisë, ndërprerja e kontaktit me radio, shpjegimet normale duket se zhvendosen për t’ia lënë vendin një tjetër shpjegimi, misterit. She ky lidhet me fushat e çuditshme magnetike deformimi e rrjedhës se kohës, Atlantidën e zhdukur pranin e jashtetokesorve (alieneve), e te tjera gjera te kësaj natyre. Edhe një raport zyrtare i Marinës thotë se avionët u zhduken sikur te kishin fluturuar drejt Marsit.Rreth 200 incidente dhe ndodhi te tilla janë regjistruar ne këtë zone, e cila u pagëzua me emrin Trekëndëshi i Bermudës ne vitin 1964 nga shkrimtari V. Gadis ne një shkrim te tijin ne revistën “Argosy”. Interesi për dukuritë u rrit ne vitin 1974 kur Çarls Berlic shkroi librin “Trekëndëshi i Bermudës”, ne te cilin kishte mbledhur te gjitha ngjarjet e regjistruara deri atëherë, si dhe jepte shpjegime duke prirur nga ana misterioze e çështjes.Ne fakt ka dy pengesa te mëdha për t’i marre seriozisht tregimet mbi trekëndëshin e Bermudës. E para është se shumica e atyre qe kane ndodhur mund te shpjegohen ne mënyra racionale. E dyta është se një pjese e mire e këtyre “zhdukjeve” nuk kane ndodhur brenda trekëndëshit te Bermudës, por edhe jashtë brinjëve te tij, madje ndonjëherë edhe larg, por qe me pas historitë janë zhvendosur, me apo pa qellim, brenda trekëndëshit.